قلعه طرق رود از شکوه گذشته تا چالش امروز: درنگی بر تاریخ، معماری و درخواست فوری برای نجات یک اثر ملی

قلعه طرق رود از شکوه گذشته تا چالش امروز: درنگی بر تاریخ، معماری و درخواست فوری برای نجات یک اثر ملی

مقدمه
در دل استان اصفهان و در ۳۵ کیلومتری شهرستان نطنز،بر فراز صخره‌ای عظیم به طول ۱۵۰ متر در دامنه‌های جنوبی کوه کرکس، دژی باستانی و شکوهمند خودنمایی می‌کند که قرن‌هاست خاطرات روزگاران را در سینه خود حفظ کرده است: قلعه تاریخی طرق رود. این بنای عظیم خشتی، با مساحتی حدود ۳۰,۰۰۰ متر مربع، به عنوان بزرگ‌ترین بنای خشتی نطنز شناخته می‌شود و در تاریخ ۲۸ دی ۱۳۷۹ با شماره ثبت ۲۹۵۱ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. با این حال، این گنجینه ملی که می‌توانست نماد هویت و میراث کهن این دیار باشد، امروز در هاله‌ای از غربت و فراموشی به سر برده و نیازمند فریاد کمک است.

شناسنامه اثر

· نام: قلعه طرق رود (دژ باستانی طرقرود)
· موقعیت جغرافیایی: استان اصفهان، شهرستان نطنز، روستای طرق
· قدمت: منتسب به دوره اشکانیان (با بیش از ۲۰۰۰ سال پیشینه)
· مساحت: حدود ۳۰,۰۰۰ متر مربع
· شماره ثبت ملی: ۲۹۵۱ (تاریخ ثبت: ۲۸ دی ۱۳۷۹)

معماری شگفت‌انگیز و کاربری قلعه
قلعه طرق رود نمونه‌ای درخشان از مهندسی و معماری دوران باستان است.یکپارچگی مصالح (خشت، گل و سنگ لاشه)، فرم همسان و تفکر واحد به کار رفته در ساخت آن، حاکی از طراحی اولیه‌ای حساب‌شده است. این قلعه در ارتفاع ۸ تا ۱۲ متری از زمین‌های اطراف بنا شده و به دلیل وسعت بسیار، به صورت یک «دهکده عمودی» در سه تا پنج طبقه شکل گرفته است.

ساختار داخلی قلعه شامل بخش‌های متعدد و حیرت‌انگیزی است:

· ورودی اصلی: دروازه قلعه در ضلع غربی و در میان دیواری یک‌متری از آجر و سنگ قرار دارد. بر فراز این دروازه، «اتاق نگهبان» واقع شده که با روزنه‌ای به بیرون، امکان شناسایی افراد و همچنین تهیه آتش برای دفع حملات را فراهم می‌ساخته است.
· شبکه ارتباطی: یک کوچه اصلی شمالی-جنوبی، ستون فقرات قلعه را تشکیل می‌دهد و راهروهای فرعی شرقی-غربی به آن متصل می‌شوند. راهروها در بسیاری از قسمتها سرپوشیده هستند.
· واحدهای مسکونی و انباری: این قلعه دارای بیش از ۳۰۰ تا ۴۴۰ اتاق کوچک و بزرگ است که کاربری آن در بخش‌های مختلف متفاوت به نظر می‌رسد:
· بخش شمالی: خانه‌ها دارای پلکان‌های مناسب و اتاق‌های نسبتاً بزرگ‌تری هستند که برای سکونت مناسب بوده و در طبقات زیرین آنها انبار ساخته شده است. وجود قفسه‌بندی‌ها در برخی نقاط، نشان از ذخیره‌سازی غلات و ادویه دارد.
· بخش جنوبی: خانه‌ها کوچک‌ترند و کل مجموعه، بیشتر به یک «بازار بزرگ تودرتو» یا محلی برای انبار کردن محصولات شبیه است. اتاق‌ها با پلان چهارگوش و دارای سوراخ‌های تنگ برای ارتباط با طبقات بالا و پایین هستند که رفت‌وآمد را بسیار دشوار می‌ساخته است.
· تأسیسات: قلعه دارای دو سرویس بهداشتی در دو سمت شرق و غرب با معماری خاص دفع فضولات، یک میدانگاه کوچک در یک‌سوم انتهایی، و یک چاه آب عمیق در دل سنگ در گوشه شمال شرقی میدان است. این چاه که به سبکی خاص و با پلان چهارگوش تراشیده شده، از طریق تونل به قنات بزرگ طرق مرتبط بوده و علاوه بر تأمین آب، احتمالاً کاربرد اضطراری نیز داشته است.
· سیستم دفاعی: دیوارهای مرتفع (تا ۱۰ متر) و غیرقابل نفوذ، قرارگیری بر روی صخره، برج‌های دیده‌بانی در دو سوی قلعه و دروازه محکم، همگی بیانگر کاربرد اصلی قلعه برای امنیت و حفاظت هستند.

کاربرد قلعه: دژی امن برای مردم و محصولات
شواهد معماری از جمله خمره‌های بزرگ(با قطر تا یک متر)، ساختار یکسان اتاق‌ها، تقسیم‌بندی‌های زیرزمینی و دشواری دسترسی در بخش جنوبی، همگی گواه آن هستند که کاربرد اصلی قلعه، بیش از هر چیز، حفاظت و انبار کردن محصولات کشاورزی و غلات در برابر هجوم دشمنان و حوادث طبیعی بوده است. اگرچه تا حدود ۴۰ سال پیش، سکونت به صورت محدود در آن جریان داشته، اما به نظر می‌رسد کل مجموعه بیشتر یک دژ-انبار بزرگ بوده تا یک شهرک مسکونی دایم.

وضعیت کنونی: میانی از غرور و زوال
متأسفانه امروز قلعه طرق رود در وضعیت دوگانه‌ای به سر می‌برد.از یک سو، عظمت و شکوه معماری آن هر بیننده‌ای را مبهوت خود می‌سازد و از سوی دیگر، نشانه‌های ویرانی و غفلت از هر سو خودنمایی می‌کند.

· ریزش‌های گذشته و خطر قریب‌الوقوع: بخشی از ساختمان‌های قلعه و سنگ بزرگ زیرین آن در محوطه پشت قلعه، احتمالاً بر اثر زلزله یا عوامل زمین‌شناسی دیگر، فرو ریخته است. اما هشدار جدی‌تر اینجاست که همان محدوده در شرف ریزش بیشتر قرار دارد و این امر نیاز به اقدام فوری را می‌طلبد.
· مرمت نیمه‌کاره و رها شده: در سال‌های گذشته، سازمان میراث فرهنگی شهرستان نطنز اقدامات ارزشمندی را برای مرمت و بازسازی قلعه آغاز نمود که مرمت خانه‌های مجاور مدخل ورودی، سرآغاز این حرکت بود. اما این فعالیت‌ها ناگهان و به طور کامل متوقف شده‌اند. آنچه امروز می‌بینیم، صحنه‌ای تأسف‌بار از یک پروژه ناتمام است: نیمه غربی قلعه به کلی رها شده و هیچ‌گونه مرمتی در آن صورت نگرفته است.
· تهدید توسط عوامل طبیعی و انسانی: باران، برف، باد و آفتاب به طور مستمر این بنای خشتی را فرسوده می‌کنند. همچنین عدم حفاظت مناسب، آن را در معرض تخریب‌های انسانی و آسیب‌های ناشی از بازدیدکنندگان غیرمسئول قرار داده است.

درخواست فوری و جدی از مسئولان میراث فرهنگی
قلعه طرق رود تنها یک بنای تاریخی نیست؛این قلعه، شناسنامه یک ملت، نماد مقاومت و خرد نیاکان ما و سرمایه‌ای غیرقابل جایگزین برای نسل‌های آینده است. ما به عنوان مردم، حافظان این میراث هستیم، اما وظیفه اصلی حفاظت، مرمت و معرفی شایسته آن بر عهده نهادهای متولی است. بنابراین، از مسئولان محترم سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری در سطح استانی و ملی درخواست می‌کنیم:

1. اقدام فوری و ضرب‌الاجلی: برای مهار خطر ریزش در بخش پشتی قلعه و دیگر قسمت‌های آسیب‌پذیر، بدون فوت وقت و با بسیج امکانات لازم، اقدام عاجل به عمل آید.
2. تداوم و تکمیل پروژه مرمت: علت توقف پروژه مرمت قلعه شفاف‌سازی شده و با تخصیص بودجه کافی و مستمر، کار بازسازی نه تنها از سر گرفته شود، بلکه به صورت جامع و در تمامی بخش‌های قلعه (به ویژه نیمه غربی رها شده) گسترش یابد.
3. برنامه‌ریزی جامع حفاظتی: طرحی جامع برای حفاظت از قلعه در برابر عوامل طبیعی (مانند عایق‌کاری، زهکشی) و انسانی (مانند ایجاد سیستم حفاظتی و نگهبانی) تدوین و اجرا گردد.
4. کاوش‌های باستان‌شناسی: با توجه به اینکه تاکنون مطالعه علمی و تاریخ‌گذاری دقیقی روی این بنا صورت نگرفته، انجام کاوش‌های اصولی باستان‌شناسی برای روشن‌کردن زوایای پنهان تاریخ قلعه ضروری است.
5. سرمایه‌گذاری بر روی گردشگری: با ایجاد زیرساخت‌های لازم (مانند راهنمایان محلی، تابلوهای تفسیری، سرویس‌های بهداشتی و فضای استراحت)، این اثر ناشناخته و باشکوه به یکی از قطب‌های گردشگری استان اصفهان تبدیل شود.

سخن پایانی
قلعه طرق رود،این "بنای باستانی شکوهمند"، پس از قرن‌ها استوار ایستاده تا قصه‌اش را برای ما بازگو کند. اما اکنون صدایش به خروشی غم‌انگیز بدل شده است؛ فریادی برای نجات. بیاییم قبل از آنکه دیر شود، قبل از آنکه بخش دیگری از این یادگار باشکوه در برابر چشمانمان به تلی از خاک تبدیل شود، به ندایش پاسخ گوییم. حفظ قلعه طرق رود، تنها حفظ یک بنا نیست؛ احترام به تاریخ و هویت ملی ماست.

سنگ‌ها قصه می‌گویند: درنگی بر قلعه سنگی نطنز، نگین فراموش شده گذرگاه تاریخ

سنگ‌ها قصه می‌گویند: درنگی بر قلعه سنگی نطنز، نگین فراموش شده گذرگاه تاریخ

مقدمه:
در میانه راهی کهن،آنجا که کوه‌ها تنگ هم می‌آیند تا گذرگاه اصفهان به کویر را رقم زنند، دژ استواری از سنگ، خورشید و باد را به تماشا نشسته است. قلعه سنگی نطنز، که تاریخ از روزگار باستان در سینه دارد، نه تنها یک بنای تاریخی، بلکه روایتگر داستان تمدنی است که در گذر ایام، از دژی ساسانی به کاروانسرایی اسلامی دگردیسی یافته است. این اثر، که با نام‌های «رباط سنگی طرق» و «رباط سنگی نطنز» نیز شناخته می‌شود، نمونه‌ای بی‌بدیل از هنر مهندسی دفاعی و انعطاف معماری ایرانی است.

۱. موقعیت استراتژیک: کلید فتح جغرافیا
موقعیت این بنا حاصل هوشمندی نیاکان ما در خواندن نقشه جغرافیا است.این قلعه درست بر تنگ‌ترین نقطه گردنه‌ای در مسیر نطنز به طرق جای گرفته، جایی که دو جاده قدیم و جدید، پهنه کمی از دره را با هم تقسیم می‌کنند. این انتخاب تصادفی نبوده است. دکتر علیرضا جعفری زند در کتاب «اصفهان در دوره ساسانیان» بر این باور است که این محل به دلیل اهمیت استراتژیک گردنه، برای کنترل گذرگاه امنیتی-تجاری اصفهان به کویر مرکزی برگزیده شد. این بنا دروازه‌بان این گذرگاه حیاتی بود.

۲. لایه‌های تاریخ: از دژ ساسانی تا کاروانسرای سلجوقی

· هسته ساسانی: پاسداری از مرزها
هسته اولیه این بنا یک دژ/برج نظامی متعلق به دوره ساسانیان است. کاربری آن ایجاد یک پست راهداری و نگهبانی با تمام ملزومات دفاعی بود. بلندی دیوارها (در برخی نقوت تا ۱۰ متر) و وجود مزقل‌ها (جان پناه‌های تیراندازی)، که پرتاب تیر و فلاخن را برای مدافعان آسان و برای مهاجمان دشوار می‌ساخت، گواهی بر این مدعاست. سنگ‌چین عظیم و ضخامت ۱.۲۰ متری دیوارها، پیامی روشن از صلابت و غیرقابل نفوذ بودن را منتقل می‌کند.
· الحاقات اسلامی: میزبانی برای کاروان‌ها
با سپری شدن روزگار جنگ‌ها، این بنا در دوران اسلامی، به ویژه در عصر سلجوقی، هوشمندانه تغییر کاربری داد و به یک کاروانسرا تبدیل شد. در این دوره، ساخت‌وسازهایی مانند تنورهای نانپزی، انبارهای آذوقه و اصطبل‌ها به آن الحاق شد. این تحول، نشان از انعطاف و کاربری‌گرایی معماری ایرانی دارد؛ همان‌گونه که ماکسیم سیرو، باستان‌شناس فرانسوی، اشاره کرده، این محل با هوای خنک و آب گوارا، در دوران آسایش به کاروانسرایی پررونق بدل گشت.

۳. موشکافی معماری: گفتگوی سنگ و ملات

· نمای بیرونی: هیبت و اقتدار
ورودی اصلی در جبهه جنوبی، میان دو «نیم‌برج» با پوششی کروی شکل جای گرفته، ترکیبی که شکوهی همچون ورودی قلعه شاهدژ اصفهان را تداعی می‌کند. درگاه ورودی با قوسی کمانی و ابعاد دقیق، هر تازه‌واردی را به درون فرا می‌خواند.
· سازۀ اصلی: استحکامی برای قرن‌ها
مصالح اصلی، سنگ لاشه با ملات گچ و خاک است که در بخش‌هایی با اندودی از آهک و خاک تقویت شده است. این انتخاب هوشمندانه، باعث انعطاف بنا در برابر زلزله‌های متعدد منطقه شده است.
· پلان درونی: هندسه‌ای از زندگی و دفاع
پس از ورود، یک حیاط مرکزی کوچک قرار دارد که هفت درگاه به آن گشوده می‌شده است. بنا بر سه طبقه طراحی شده بود:
· طبقه اول: شامل اتاق‌هایی با طاق‌های گهواره‌ای نیم‌دایره به ارتفاع یکنواخت ۳.۳۰ متر که با درگاه‌هایی به عرض‌های دقیق (بین ۶۰ تا ۱۶۰ سانتی‌متر) به هم مرتبط می‌شدند.
· طبقه دوم: شامل راهروها و رواق‌هایی که نور و هوا را از طریق سوراخ‌های کوچک بالای درگاه‌ها (به عنوان نورگیر و تهویه) دریافت می‌کردند.
· طبقه سوم: ایوان‌ها و مزقل‌های اصلی، که جایگاه دیده‌بانان و تیراندازان بود. نحوه دسترسی به این طبقه (احتمالاً با نردبان) نشان از امنیت بالای این بخش دارد.

۴. زخم‌های زمانه: فریادی برای نجات
متأسفانه،این یادگار باشکوه، امروز تصویری غم‌انگیز از فراموشی را به نمایش گذاشته است:

· فروریزی دیوار شرقی بر اثر زلزله و گذر زمان.
· تبدیل به زباله‌دانی، که توهینی آشکار به این میراث ملی است.
· فاجعه‌بارتر از همه، احداث بزرگراه اصفهان-کاشان است که بی‌رحمانه از میان الحاقات و محوطه باستانی این اثر عبور کرده و آن را برای همیشه مثله نموده است. این اقدام، در حالی رخ داد که در دوره پهلوی، حتی در احداث جاده قدیم، حریم بنا رعایت شده بود.

سخن پایانی: ندای سنگی
قلعه سنگی نطنز تنها یک مجموعه سنگ نیست؛او یک «راوی» است. راوی تبدیل سپر به سفره، تبدیل دژ به پناهگاه کاروان‌ها. امروز اما، این راوی خاموش، خود نیازمند شنیده شدن فریادش است. حفاظت، مرمت اصولی و ساماندهی فوری محوطه باقی‌مانده، نه یک انتخاب، که یک وظیفه ملی است. باید این اثر را از ورطه نابودی نجات داد، زباله‌ها را زدود و با تعیین عرصه و حریم واقعی، اجازه نداد آخرین نفس‌های این شاهدان سنگی تاریخ، در هیاهوی ماشین‌های در حال عبور خاموش شود. این بنا شایسته آن است که نه به عنوان یک زباله‌دانی، بلکه به عنوان یک موزه زنده و مقصدی برای گردشگری فرهیخته، دوباره جان گیرد و قصه خود را برای آیندگان بازگو کند.

قلعه سنگی نطنز: یادگار فراموش شده ای از گذرگاه تاریخ

قلعه سنگی نطنز: یادگار فراموش شده ای از گذرگاه تاریخ

قلعه سنگی نطنز: یادگار فراموش شده ای از گذرگاه تاریخ

چکیده:
قلعه سنگی نطنز،واقع در استان اصفهان، یکی از آثار بی‌نظیر و انگشت‌شمار به جای مانده از روزگار باستان است. این بنای تاریخی که با نام‌های «رباط سنگی طرق» و «رباط سنگی نطنز» نیز شناخته می‌شود، نمونه بارزی از تداوم کاربری تاریخی از دوره ساسانی تا دوران اسلامی است. این مقاله به بررسی پیشینه تاریخی، تحلیل معماری، وضعیت کنونی و لزوم حفاظت فوری از این میراث ملی می‌پردازد.

۱. پیشینه تاریخی و موقعیت استراتژیک

این دژ سنگی با عظمت در مسیر جاده قدیم طرق به نطنز و در فاصله ۱۲ کیلومتری پس از گردنه‌ای سخت‌گذر واقع شده است. موقعیت جغرافیایی آن، در تنگه‌ای باریک که گذرگاه اجباری بین جلگه اصفهان و کویر مرکزی ایران محسوب می‌شود، حاکی از هوشمندی سازندگان آن در انتخاب مکانی با اهمیت استراتژیک بالا است.

بر اساس پژوهش‌های باستان‌شناختی، از جمله مطالعات دکتر علیرضا جعفری زند در کتاب «اصفهان در دوره ساسانیان»، هسته اولیه این بنا در دوره ساسانی ساخته شده است. هدف اصلی از احداث آن، ایجاد یک پست نظامی و راهداری برای کنترل و ایمن‌سازی این گذرگاه حیاتی بوده است. وجود ویژگی‌های دفاعی مانند دیوارهای بلند و مزقل‌ها (جان پناه‌هایی برای تیراندازی)، این نظریه را تأیید می‌کند.

با ورود اسلام به ایران، این بنا هوشمندانه بازسازی و کاربری آن تغییر یافت. در دوران اسلامی، به ویژه در عصر سلجوقی، این دژ نظامی به یک کاروانسرا تبدیل شد. الحاقات جدیدی مانند تنور، انبار آذوقه و فضاهای اقامتی در اطراف آن ساخته شد تا میزبان کاروان‌های تجاری باشد. حتی ماکسیم سیرو، باستان‌شناس فرانسوی که در دهه ۱۹۶۰ میلادی این بنا را به طور کامل بررسی کرد، بر این باور بود که این محل با هوای خنک و آب فراوان، در دوران آرامش به کاروانسرایی پررونق تبدیل شده بود.

۲. تحلیل معماری و سازه: از دژ تا کاروانسرا

قلعه سنگی نطنز تبلوری از هنر معماری دفاعی و سازگاری با محیط است.

· هسته مرکزی (دژ ساسانی): قلب بنا یک برج یا دژ مستحکم سنگی است. دیوارهای این برج با ضخامت قابل توجه ۱.۲۰ متری و با استفاده از سنگ لاشه و ملات گچ و خاک ساخته شده‌اند. بلندی دیوارها (در برخی نقاط تا ۱۰ متر) که بالا رفتن و حمله به آن را برای دشمن دشوار می‌ساخت، در کنار مزقل‌های متعدد، برتری دفاعی را به مدافعان می‌داد.
· پلان و فضاها: ورودی اصلی در جبهه جنوبی، بین دو نیم‌برج قرار دارد و به یک حیاط مرکزی کوچک منتهی می‌شود. بنا دارای سه طبقه بوده که شامل اتاق‌هایی با طاق‌های گهواره‌ای نیم‌دایره، راهروها و ایوان‌هایی می‌شود. تهویه و نوررسانی این فضاها از طریق سوراخ‌های کوچک بالای درگاه‌ها انجام می‌شده است.
· الحاقات دوران اسلامی: در ادوار بعدی، به ویژه در زمان سلجوقیان، یک حیاط وسیع‌تر و فضاهای خدماتی به بنای اولیه الحاق شد. این بخش‌ها با دیوارهای ضخیم از سنگ قلوه و ملات گل و گچ ساخته شدند، اما در برابر زلزله و عوامل جوی مقاومت کمتری داشته‌اند.

۳. وضعیت کنونی: میراثی در محاصره بی‌مهری‌ها

متأسفانه، قلعه سنگی نطنز امروز در وضعیتی اسف‌بار به سر می‌برد و تصویری زنده از فراموشی میراث فرهنگی است.

· تخریب‌های طبیعی و انسانی: گذشت زمان، زلزله‌های متعدد (به دلیل واقع شدن در روی شکاف طولی رشته‌کوه) و بی‌توجهی مداوم، آسیب‌های جبران‌ناپذیری به بنا وارد کرده است. دیوار شرقی به طور کامل فروریخته و سقف بسیاری از فضاها فروپاشیده است.
· تبدیل به زبالهدانی: این بنای با شکوه اکنون به مکانی برای ریخت‌وپاش زباله تبدیل شده که عمق فاجعه بی‌توجهی را نشان می‌دهد.
· نقشه‌های تاریخی و واقعیت امروز: اگرچه در دوره پهلوی حریم بنا هنگام احداث جاده قدیم رعایت شد، اما در دوران معاصر، احداث بزرگراه اصفهان-کاشان ضربه‌ای مهلک بر پیکره این میراث وارد کرد. این بزرگراه دقیقاً از میان محوطه تاریخی و الحاقات کاروانسرایی اطراف قلعه عبور کرده و آن را برای همیشه نابود ساخته است. این اقدام، نمونه‌ای آشکار از اولویت‌دادن توسعه بدون مطالعه بر حفظ هویت تاریخی است.

۴. نتیجه‌گیری و تاکید بر لزوم حفاظت و مرمت فوری

قلعه سنگی نطنز تنها یک سنگ و ساختمان نیست؛ بلکه صفحه‌ای خوانا از تاریخ ایران است که قصه تبدیل یک دژ ساسانی به کاروانسرای سلجوقی را روایت می‌کند. این بنا با وجود تمام آسیب‌ها، هنوز هم عظمت و صلابت خود را حفظ کرده و شاهد خاموش بی‌مهری‌هاست.

حفاظت، مرمت و ساماندهی این اثر و محوطه وسیع اطراف آن یک ضرورت ملی و فوری است. اقدامات زیر برای نجات این میراث پیشنهاد می‌شود:

1. تعیین عرصه و حریم فوری: می‌بایست عرصه و حریم دقیق و قانونی بنا تعیین و از هرگونه تعرض بیشتر جلوگیری شود.
2. احیای جامع محوطه: با وجود عبور ویرانگر بزرگراه، باید باقی‌مانده محوطه با کاوش‌های باستان‌شناسی شناسایی، ساماندهی و به عنوان یک پایگاه میراث فرهنگی معرفی گردد.
3. مرمت اصولی: انجام عملیات مرمت اضطراری و سپس مرمت علمی بر اساس پلان‌های به جا مانده از ماکسیم سیرو و مطالعات جدید، برای جلوگیری از تخریب بیشتر ضروری است.
4. ایجاد زیرساخت گردشگری: ساماندهی محیط اطراف، نصب تابلوهای تفسیری و ایجاد امکانات اولیه می‌تواند این اثر را از انزوا خارج کرده و به مقصدی برای گردشگری فرهنگی تبدیل کند.

عبور بزرگراه از قلب این محوطه تاریخی، زخمی عمیق بر پیکره تاریخ ایران است، اما این پایان ماجرا نیست. باید با عزمی جزم، آنچه را که مانده است نجات داد و اجازه نداد این «قلب سنگی» تاریخ، برای همیشه از تپش بیفتد. حفاظت از قلعه سنگی نطنز، به معنای پاسداشت بخشی از هویت ملی و احترام به نسل‌های گذشته و آینده این سرزمین است.